De zon bestaat niet.

"De zon bestaat niet."
     'De zon bestaat wel.'
"Nee, de zon bestaat niet, want de zon heeft geen ogen en geen mond."
     'Bestaat een huis?'
- kijkt naar huis  - "Neen, een huis bestaat niet, hij heeft ook geen ogen en en geen mond".
     'Dus iets bestaat als het een gezichtje heeft?'
"Ja"
     'Bestaat een hond?'
"Ja, een hond heeft een gezichtje. En een poesje ook".

Een filosofisch stoepgesprekje met mijn dochter vandaag. Vier jaar is ze en ze denkt na over wat bestaat.
Ze lijkt op haar mama. Steeds maar nadenken over alles. Ze heeft nog het geluk om de wereld door haar kinderbril te kunnen bekijken.
Ik benijd haar er een beetje om. Soms wou ik dat ik ook een simpel antwoord had op al mijn overpeinzingen.
Maar ik ben ook trots op haar. Trots dat ze nadenkt over de wereld rond haar.

Cogito ergum sum---Ik denk dus ik ben (R. Descartes)

Ze bestaat, die dochter van mij!

#throwback 20-05-06

Al 9 jaar is de wind met ons.
Soms van voren soms van achteren.
Ze stuwt ons vooruit ze houdt ons staand.
Ze trekt naar links met een windstoot naar rechts.
Ze blaast ons zelfs gewoon omver.
Maar tussen ons, daar geraakt ze niet.

#throwback huwelijksstrandwandeling 20 mei 2006

(c) Peter Berghman

(c) Peter Berghman

(c) Peter Berghman

Pleegzorg is ook...

7 jaar lang hebben we geprobeerd. 7 jaar lang hebben we ons huis, ons hart en ons gezin opengesteld. We begonnen vanuit een ideaal, namelijk dat elk kind recht heeft op en nood heeft aan een warm gezin. 
Makkelijk is het nooit geweest. Haar gedrag leren kennen en er leren mee omgaan, de contacten met de natuurlijke ouders, de vele omkaderende gesprekken ... Maar we werden goed begeleid door pleegzorg, dus we zetten door. Vanuit ons ideaal, maar ook onze groeiende liefde voor dat kind dat bij ons gezin kwam. Ze veroverde haar plaatsje in ons hart , ze werd een deeltje van ons gezin, van onze familie. We beleefden samen veel mooie momenten.

Het bleef moeilijk. Meer en meer zagen wij dat ze niet is zoals andere kinderen. Wat we ook probeerden, we stootten telkens op dezelfde moeilijkheden, hadden dezelfde (soms dwaze) conflicten. Ons vermoeden werd ook bevestigd met een diagnose. 
Maar we gingen verder. Met nog wat extra hulp. Extra ondersteuning, wat ontlasting. Het werd een verhaal van ups ans downs. 
Maar de sfeer werd harder. Er kwam een barstje in ons ideaal gezinsbeeld. Een barstje in mijn pleegmoederhart. Ik voelde meer en meer dat ze toch niet zo'n hecht deel van ons gezin was als ik eerst dacht. Ze maakte het ons gezin vaak knap moeilijk.

Voor sommigen komt dit misschien als een verrassing. Velen kennen haar als een vrolijke, rustige en heel beleefde meid. En dat is ze ook, maar ze is meer dan dat. En die andere kant, die toont ze alleen aan ons, aan de mensen die haar het meest vertrouwd zijn. Die andere kant is een meid vol angsten en onzekerheden, die zich uitten in tal van 'abnormale' reacties, die zorgden voor stress en conflict in ons gezin.

Vorige zomer namen we de aarstmoeilijke beslissing om haar naar een internaat te laten gaan, met een school en leefgroep aangepast aan haar noden. Een serieuze krak in ons ideaalbeeld, een kind kon toch niet beter af zijn in een internaat dan in een gezin...Maar wij hadden alles geprobeerd  en wisten niet meer hoe we verder moesten. Ook het regulier onderwijs bleek een moeilijk te volgen koers voor haar. 
De nieuwe school was een schot in de roos, ze gaat terug graag naar school en leert veel bij, al is het dan op haar tempo. De weekends waren in het begin wat wennen maar na een tijdje ging het vlot. Of toch niet zo vlot als we gehoopt hadden?

En toen liep het niet meer. Terug een diepe down. Een onzichtbare grens tussen haar en ons, waar we niet meer door geraken. 
En wij weten het niet meer. Wij kunnen het niet meer. Mijn moederhart waakt ook over de rest van het gezin en heeft haar zo aan het randje van ons gezin geplaatst.

Wij hebben besloten om de pleegzorg te stoppen. We hebben alles gegeven wat we konden. Maar nu kunnen we (even?) niet meer.
We houden nog van haar, ja. Maar weten niet meer hoe het over te brengen op haar. 
Ons ideaalbeeld ligt daar zo'n beetje in duigen.
Mijn schuldgevoel is torenhoog. 
Het gevoel dat ik gefaald heb ook.

Toch weet ik dat we de juiste beslissing genomen hebben. 
Voor mezelf. 
Voor onszelf. 
Voor ons gezin.

Maar voor haar? Misschien op korte termijn, maar op lange, daar kan ik mezelf niet van overtuigen.

Sorry lieve K., wij houden van je en we weten dat jij ook van ons houdt. We hopen dat er een dag komt waarop we dat terug kunnen laten voelen aan elkaar.

Wie is wie? Een heuse wedstrijd!

Ik liet vandaag pasfoto's maken.
Van mijn oudste en van mijn jongste zoon.

De oudste is erin geslaagd zijn Kids-ID te kraken. De jongste heeft er nog geen.
En omdat we binnen een maand een weekendje in Frankrijk vertoeven om even alle dagelijkse beslommeringen achter ons te laten (popel popel), moet ik dringend 2 Kids-ID's bestellen. En dus trokken we vandaag naar de fotograaf om pasfoto's te maken.

Thuisgekomen bekeek ik eens rustig de pasfoto van Siegert en uit nieuwsgierigheid toverde ik ook de 'eerste' pasfoto's van de andere kinderen uit de doos. Om zo eens te kijken op wie hij nu het meest gelijkt.
Persoonlijk vind ik dat heel moeilijk om te zeggen, ze lijken wel wat op elkaar, maar hebben toch elk hun eigen trekken. Al moest ik bij 1 fototje toch ook even denken wie het was :-)

En dan nu - - - tromgeroffel - - - een wedstrijdje

Kijk en raad:
Wie is wie? 

Wie raadt wie wie is, mag persoonlijk een zakje of doosje doopsuikers naar keuze komen afhalen.
En als je er al eentje hebt? Dan krijg je er nog eentje!
(en weet je die moeilijke namen van mijn kinderen niet meer, kijk links op deze blog)

Veel kijk- en raadplezier!

Kortsluiting..of net niet. #boostyourpositivity

Mijn "shortcuts" (wie heeft dat woord bedacht?) om de dagdagelijkse gang van zaken vlot te doen lopen, is de blogopdracht van #boostyourpositivity deze week. (lees meer op  http://www.talesfromthecrib.be/ )

Ik moet zeggen, zo de dagdagelijkse gang van zaken, roept bij mij weinig positivisme op. 

Beslommeringen. 

Is het eerste woord dat bij me opkomt. 

Saai. 

Het tweede. 

En toch. Heb ik waarschijnlijk een trukendoos vol 'shortcuts'. Want hé, dat draait hier wel dat huishouden, niet perfect, maar het draait. Ha, dat klinkt alweer wat positiever. 

Ik probeer hier dus enkele van mijn 'shortcuts' (ik blijf het een vreemd woord vinden) uit mijn mouw te schudden. 

Shortcut 1: 

Maak lijstjes en planningen. 

Wijzig lijstjes en planningen. 

Ik ben een lijstjesmens. Ik heb bijna altijd een todo-lijstje liggen waarop ik de zaken kriebel die ik zo in een week moet doen. Of op langere termijn. 

Ik maak een weekmenu, momenteel zelfs voor twee weken ver, want dan moet ik twee weken lang niet nadenken over de vraag 'wat eten we deze avond' en het is ook nog eens handig voor de boodschappenlijst. 

Ik heb verlanglijstjes voor mezelf en de kinderen, kluslijstjes voor het huis (die groeit alleen maar aan) en als we op reis gaan maak ik steevast een 'to take' lijstje. 

Er zijn lijstjes op papier en digitale lijstjes. In Wunderlist (het boodschappenlijstjes, verlanglijstjes) en nu ook in Trello (de takenlijstjes). 

Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden. Geen zin om te maken wat op het weekmenu staat, ik maak iets anders. Een zeurende baby op de arm, dan maar niets van het todo-lijstje vandaag. En toch nog vlug een extra rokje in de valies proppen. 

Shortcut 2: 

Google Calendar

We hebben elk een google-agenda. De kinderen ook (ik lieg een beetje, voor de jongste hebben we er nog geen (kriebelt op todolijstje)). Zo zijn we voortdurend op de hoogte van elkaars planning, en weten we welk kind wanneer waar moet zijn. Ook onze werkagenda's zijn hieraan gekoppeld, dus zelf op het werk kan ik kijken of ik op een bepaalde avond een vergadering kan plannen of niet. Handig hé?! 

Je moet hem natuurlijk wel invullen. En ernaar kijken als je een afspraak maakt. 

En ja, 't is precies een kleurboek, want iedereen heeft zijn eigen kleur. 

Shortcut 3: 

Een groot gezin is geen excuus om te laat komen. 

Ik kom graag op tijd. En mijn lief ook. Dus beginnen we hier meestal een halfuur op voorhand met ons vertrekkensklaar maken. Spullen verzamelen die mee moeten, schoenen aan, jassen aan. Jas terug uit, doe die trui nog aan. Waar is die muts nu ook alweer? Allez, doe door. Laat je broer gerust. Zwijg nu eens twee minuten. Ga jij maar al buiten wachten. 

Ik geef toe, vertrekken bezorgt mij nogal stress. En de kinderen zijn dan precies altijd extra druk. (Jaja, ik weet dat kinderen de stress van hun ouders aanvoelen...) 

Ik kan dus nog wat oefeningen gebruiken in 'vertrekken zonder stress'. Want op sommige dagen moet ik wel vier keer 'vertrekken'. 

Maar ik ben - meestal - op tijd. (een kakpamper tot onder de oksels vind ik wel een geldig excuus om te laat te komen). 

En soms zelfs te vroeg. 

Oef. 

Shortcut 4: 

Een goed lief. 

Een goed lief, dat is essentieel. Een lief dat op tijd komt (hij is zelfs nog beter dan ik). Een lief dat meehelpt in het huishouden (toch in een deel ervan). Een lief waarbij je de baby in zijn armen kan steken als hij thuiskomt en dan zelf vertrekken (maar dat dan veel te weinig doen). Een lief dat minstens even goed lijstjes kan maken (maar dan alleen digitaal). 

Een goed lief dus. 

Die dan ook nog eens lief is. 

Shortcut 5: 

Op deze shortcut ben ik nog hard aan het trainen. 

Soms lukt het me al eens. 

Dikwijls nog niet. 

Maar hij hangt in het toilet dus ik word er op tijd en stond aan herinnerd. 

En ik kan nog veel meer shortcuts bedenken (al geeft dat woord nog steeds een shortcut in mijn hoofd) maar dan houden we ons eigenlijk niet aan shortcut 5.

Dus vergeet al die shortcuts maar. Krijg je alleen maar kortsluiting van. 

Doe gewoon de dingen zoals je ze op je weg tegenkomt. 

Mopper en sakker eens als je struikelt. 

En wandel dan gewoon verder. 

Maar vergeet toch shortcut 4 niet. Dat is echt een aanrader. 

Zo op die weg. Naast je. 

My loved ones #boostyourpositivity

My loved ones.

De zee en het strand

Bij hen voel ik mij altijd goed. Hun weidsheid brengt rust over me. De rechte lijn van de horizon zorgt voor een afbakening. Letterlijk, van de ruimte waar ik woon. Figuurlijk, van de stroom gedachten in mijn hoofd. Of is het een begin? Een belofte misschien? 

In  de zomer laat ik mij verwennen door de masserende beweging van de golven en de warme geur van het zand. In de winter verwent het strand ons met de allermooiste schelpen. 

Vandaag was het dan weer de ideale plek om Siegert in slaap te wandelen. 

En hopelijk is er in de nabije toekomst nog eens tijd voor een ritje in een zeilwagen....

En natuurlijk zijn er nog die andere 'loved ones', maar daarover vind je meer in de linkerkolom van deze blog. 

Mijn favoriete muziek #boostyourpositivy

Mijn 'positivity' krijgt hier een enorme boost bij het nadenken over deze blogpost.

Van 'pfft, wat moet ik hierover schrijven, ik heb niet echt een favoriete muziekgroep'
en 'ik ben al lang niet meer mee met de nieuwste muziek...al lang, dat is eigenlijk sinds ik kinderen heb'. Al 9 jaar dus. Ik luister weinig naar de radio, teveel gezever, teveel reclame. Ik zet overdag ook zelden muziek op, ik geniet van de stilte als de kinderen niet thuis zijn.

Kapitein Winokio ja, daarmee ben ik mee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat Kapitein Winokio er is. Zo kan ik met mijn kinderen naar leuke en goede muziek luisteren en ben ik niet verplicht om K3 en Kaatje en andere getsjangel op te zetten voor mijn kinderen.

naar 'Folk ja, dat is eigenlijk wel mijn favoriete genre, al luister ik ook graag eens naar rock en pop en kleinkunst en jazz en blues en...'

naar 'Hoe heette die ene groep alweer die ik zo goed vond op Cambridge Folk Festival laatste keer, aja Frigg' *zoekt fragmentje van Frigg op op YouTube*

tot 'ja dat is echt een keigoeie groep' *doet dansje in de living*

 => Opdracht geslaagd: #boostyourpositivy







Misschien nog een woordje meer uitleg: Folk dus, de muziek die ik in mijn jeugd beter leerde kennen door een vriendin en door mijn lief dat nu mijn man is. Folk, waaraan heel veel herinneringen kleven (vooral met dat lief he). Folk, van op het meest zalige festival, Cambridge Folk Festival, waar we in 2013 nog eens samen naar toe gingen, zo zonder kinderen, genieten was dat!

En daar zag ik ook Frigg, een Noorse groep, met veel strijkers. Ik hou van de Folk van het noorden. Klinkt wat harder, maar je kunt het ook stevig noemen. Ik hou ook van strijkers, sinds ik in mijn jeugd drie jaar geprobeerd heb iets van muziek uit een viool te krijgen, heb ik enorm veel bewondering voor strijkers.

En dan nu verder dromen van een volgende keer naar Cambridge Folk Festival. Dit jaar alvast niet. Het is niet meer simpel om een festival, waar ik zonder kinderen naar toe wil, in te plannen in de drukke zomerplanning. Samen op reis, kinderen op kamp, grootouders op reis (want ja, die kinderen moeten wel ergens naar toe als wij weg zijn) en bij dat alles ook het budget nog wat in het oog houden.
Maar het komt er wel nog eens van. Ooit (liefst in de nabije toekomst).

Op CFF drink je..Guinness

Frigg op CFF2013

Sfeerbeeld clubtent CFF2013

My guilty pleasure #Boostyourpositivity

My guilty pleasure: 

ORANJE

Ik ben zot van oranje. 

Nee, niet van de hollandergekte, nog van de voetbalclub, gewoon van het kleur. 

Het begon zo'n 16 jaar geleden, toen ik al mijn vrije tijd doorbracht in zeilwagenclub De Krab, met als clubkleuren blauw - oranje. Zoals een echte fan verzamelde ik alles wat blauw/oranje was. 

Het blauw is stilletjesaan wat vervaagd, het oranje is over gebleven. 

Ik hou van vrolijke, felle kleuren (en heb een hekel aan de grijs-mode). Oranje is mijn favoriet onder de felle kleuren. Het is voor mij de ideale middenmoot tussen geel en rood. Geel vind ik soms wat te flets, rood soms te hard. Oranje is altijd goed, in alle tinten. 

En niet alleen enkele muren in ons huis zijn oranje, ook onze voordeur pronkt in mijn favoriete kleur. (de ramenhandelaar verklaarde mij net niet zot toen ik zei dat ik een oranje voordeur wou, hij stak mij nog vlug een kleurenkaart grijstinten in de hand)

Verdwenen bericht...

Ik merk net dat mijn blogpost van gisteren verdwenen is...
Een probleem met de app van blogger, die ik trouwens heel slecht vind en ondertussen van mijn tablet gezwierd heb, is hiervan de oorzaak...

Ik probeer de post morgen terug te zetten...nu roept de #12weker me, hij vindt het heus onrechtvaardig dat ik hem nu al in zijn bedje gelegd heb.

Hier word ik blij van #boostyourpositivity

Vandaag werd ik blij van de blogpost van een vriendin, van kadoburo "de firma dankt u"

Het is eigenlijk eerder een triest verhaal. Het 'heimwee'pakje dat ze met zoveel zorg maakte voor een vriendin die in Chili woont, is 'verloren' gegaan in de post.

Maar het feit dat ze zo'n pakje maakte,
dat ze van die leuke pakjes maakt in het algemeen (neem maar eens een kijkje op defirmadanktu, je vindt er zeker ook een leuk pakje voor een geliefde)
en dat ze zo'n goede vriendin is voor haar vriendinnen,
en dat we vroeger zoveel plezier maakten samen (oei, daar word ik nu toch een klein beetje weemoedig van, want ik mis het soms een beetje tussen het luieren en voederen door, zo onbezorgd plezier maken met vriendinnen)
Dat alles samen (en ook nog iets anders), deed me vandaag glimlachen.

((c) defirmadanktu )

En o ja, dat kleine tekstje in het midden, dat komt van ondergetekende.

Boost your positivity

Na vorige week met plezier de #boostyourpositivity post bekeken en gelezen te hebben, waag ik me er deze week ook aan.
Vooral omdat ik wel wat positivity kan gebruiken.

Natuurlijk, het leven met een #12weker is best wel positief. Elke dag is er wel iets positief: een leuker lachje, een nieuw klankje, grijpen naar een speelgoedje...om nog maar te zwijgen van de eindeloze knuffels.
Maar ik moet het niet zeggen zeker dat zo'n baby (en een groot gezin) ook vermoeiend, en soms lastig en druk, en dan toch ook weer soms saai is.

Met zo'n kleine baby in huis krijgt een mens niet veel gedaan. Amper de belangrijkste huishoudelijke taken, laat staan iets leuks.
Vandaag kroop ik voor de tweede keer sinds de bevalling vol goeie moed achter de naaitafel, om na 10' te moeten stoppen omdat kleine meneer echt geen zin had om te slapen, en neen, ook niet om wat alleen  in de relax te zitten. De armen wou hij, mama's armen.

En zo gaat het met zowat alles wat ik wil ondernemen en vind ik mijn leven voor het moment ook wel een beetje saai.
Maar deze week probeer ik daar verandering in te brengen met #boostyourpositivity

Someone pressed the button

Vandaag hoorde ik dat de vriend van een jeugdvriendin is overleden.
Ik had al een tijdje geen contact met haar, maar toch grijpt dit me naar het hart.
Want een vriendin waar je pubervreugdes en puberverdriet mee gedeeld hebt, blijft toch altijd ergens in je hart zitten.

Ik dacht toen ook aan een gedicht dat ik als pubermeisje schreef.
Het is voor niemand speciaal geschreven, het was gewoon een opdracht voor de Engelse les.
Maar de tekst kwam spontaan terug in mijn hoofd toen ik aan het mijmeren was over het verdriet van de jeugdvriendin.

En omdat het vandaag gedichtendag is wil ik het wel met jullie delen.

Someone pressed the button.

Someone pressed the button, 
the button of your live.

You were always laughing,
you were always singing, 
but someone pressed the button of your smile, 
the button of your voice.

Sometimes you cried
sometimes you were very angry,
but someone pressed the button of your tears, 
the button of your anger.

You will never laugh, never cry anymore, 
never sing and never be angry anymore, 
someone pressed the button of your life "off"


Beste vriendin,
je pijn kan ik niet voelen,
je verdriet kan ik niet wegnemen,
maar ik denk aan jou.