'En wat zal het worden?' is momenteel de standaard openingszin om mij aan te spreken. (Na: 'voor wanneer is't' of 'krijg je nog eentje?')
Het geslacht is blijkbaar een belangrijk gegeven als je zwanger bent.
Anderen proberen het zelf via de kinderen. 'Krijg je een broertje of een zusje?'. Waarop de #3jarige een tijd antwoordde met "een broertje en een zusje". Maar neen mensen het wordt geen tweeling, ze mist gewoon tussen 'en' en 'of'.
Het is echt niet de vraag die mij bezig houdt. Ik weet het dan ook niet.
En heb het bij geen een van de kinderen geweten. Ik ben van nature wel nieuwsgierig. Maar het geslacht prikkelt mijn nieuwsgierigheid niet.
Ik kan lekker fantaseren over hoe ons gezin XL er zal uitzien. Met een klein meisje erbij. Of een kleine jongen. Maar het ene meisje is het andere niet en het ene jongetje het andere niet. Dus het geslacht speelt daarin geen rol.
Ik ben veel nieuwsgieriger naar hoe dat kleine leventje zal zijn. Een rustige baby? Of eentje die veel gepakt wil worden? Een beetje nerveus? Of liever wat gerust gelaten? En hoe zullen de andere kinderen reageren. Welk plekje zal dit nieuwe leventje opeisen in ons gezin en hoe?
Daar ben ik nieuwsgierig naar....
En al die praktische bezwaren? Een naam? En de kleertjes? En de kleur van de babykamer? En het kaartje?
Ik ben niet zo blauw/roos. Geef mij maar oranje ☺
Bovendien, het moment waarop ik tijdens de geboortes met eigen ogen het geslacht van mij baby kon vaststellen, was telkens een heel bijzonder moment. Daarop wil ik gerust 9 maanden wachten.
Wees met zijn allen nog maar 9 weken nieuwsgierig, ik ga nog wat dromen.
