Moeder zijn. In je lijf, je hoofd en in je hart.

En dan sta je daar, met twee zieke kindjes. Niet eens heel ziek, maar ziek genoeg. De man die naar een opleiding moet.
Je wil niets liever dan gaan werken. Je moet ook gaan werken.
Maar wat doe je dan met die zieke kinderen?
Opvang en school zijn geen optie. Grootouders werken, tantes en nonkels werken. Dumpen bij de buren op leeftijd,  dan kunnen zij ook goed ziek worden. Dan maar meenemen naar je werk, kunnen ze daar de boel op stelten en wie weet ook nog wat collega's besmetten?
Of wacht, de kinderopvang voor zieke kinderen van het ziekenfonds. Ja hoor. Als je maar voor 16u de vorige dag al had geweten dat ze ziek gingen zijn. En als je een doktersbriefje hebt...niet dat je voor een  simpele buikgriep naar de dokter gaat...maar toch.
Niets van dat alles.

Je blijft thuis. Je belt je werk dat je echt niet kan komen wegens zieke kinderen. Je belooft het werk in te halen op maandag (waarop je eigenlijk al een afspraak had voor K., die je dan moest afzeggen). En je blijft thuis.

Begrijp me niet verkeerd. Een moeder wil niets liever dan voor haar zieke kinderen zorgen. Ze troosten,  ze verzorgen, lekkere bouillon maken, samen boekjes kijken. Het is nog best gezellig zo een dagje thuis met zieke kinderen.

Maar deze moeder bleef net een jaar extra thuis ondermeer omdat ze teveel zieke kindjes had en dan telkens zou moeten thuisblijven van haar werk. Deze moeder werkt al maar halftijds en als ze dan nog eens een dag in de week thuis moet blijven, heeft ze alleen maar een groeiend takenlijstje.
Deze moeder wil niet de werknemer zijn die om de haverklap voor een of andere reden thuis blijft.

Naast een goede moeder wil deze moeder ook een goede werknemer zijn.
Maar moeder zijn ben je niet soms wel en soms niet. Je bent het altijd. 's Nachts en overdag. Thuis en op je werk. In je lijf, je hoofd en in je hart.

En soms...dan ben je jezelf even kwijt in dat moederlijf van jou.

Start to blog

Al enkele maanden lees ik met plezier blogs over mama's, over naaien, over gezelligheid, over de avonturen van vrienden, ...

Knus in de zetel, met een dekentje en een tasje thee, geniet ik mee van de alledaagse verhalen van anderen. 

Al meerdere jaren mijmer ik over de afwezigheid van mijn schrijfuitspattingen. In de lagere school schreef ik gedichtjes op rijm en won ik prijzen met mijn opstellen. In de middelbare school schreef ik verder poëzie, al eens een kortverhaal, brieven vol en ook nog eens een dagboek. Op het eind van het middelbaar schreef ik vooral liefdesbrieven, naar mijn lief in het verre Leuven, gemiddeld 2 per week. 

En toen...plots niets meer. Een zeldzaam slecht gedicht en vooral veel papers, en een thesis. Ondertussen ook subsidie- en beleidsdossiers. Ik ondernam verschillende pogingen. Mijn ervaringen als prille mama of als pleegmoeder. Een half blaadje lang. En stop. 

Het vakantieschrijfboek van Flow kriebelde deze zomer op vakantie wat aan de inspiratie in mijn kleine teen. Ik vond het leuk. Natuurlijk, ik vond schrijven altijd al leuk. Maar na de vakantie lag het boek daar, vakantieschrijfboek te wezen. 

En nu dus een nieuwe poging. In de vorm van een blog. Wat het juist wordt weet ik nog niet. Alleszins verhalen over het grote hoofdstuk in mijn leven. Mijn ervaringen als mama van vier. Verhalen over de kindjes. En wat is het om pleegmama te zijn ('Daar kan ik een boek  over schrijven', denk ik vaak, maar doe ik niet). Verder een verslag van mijn creaties met de naaimachine, want dat wil ik altijd graag aan iedereen tonen. En verder...wel dat zien we nog wel. 

Ik wens mezelf veel schrijfplezier. 

En jullie veel leesplezier. 

Zeemeermieke