Ik had al een tijdje geen contact met haar, maar toch grijpt dit me naar het hart.
Want een vriendin waar je pubervreugdes en puberverdriet mee gedeeld hebt, blijft toch altijd ergens in je hart zitten.
Ik dacht toen ook aan een gedicht dat ik als pubermeisje schreef.
Het is voor niemand speciaal geschreven, het was gewoon een opdracht voor de Engelse les.
Maar de tekst kwam spontaan terug in mijn hoofd toen ik aan het mijmeren was over het verdriet van de jeugdvriendin.
En omdat het vandaag gedichtendag is wil ik het wel met jullie delen.
Someone pressed the button.
Someone pressed the button,
the button of your live.
You were always laughing,
you were always singing,
but someone pressed the button of your smile,
the button of your voice.
Sometimes you cried
sometimes you were very angry,
but someone pressed the button of your tears,
the button of your anger.
You will never laugh, never cry anymore,
never sing and never be angry anymore,
someone pressed the button of your life "off"
Beste vriendin,
je pijn kan ik niet voelen,
je verdriet kan ik niet wegnemen,
maar ik denk aan jou.
