Ik begon alweer lichtjes te panikeren. Toen het eind vorige week bij ons nog aan het regenen was, maar in de rest van het land alweer aan het sneeuwen.
Maar toen vielen daar toch die eerste vlokjes bij ons uit de lucht. In het begin nog wat nat...maar met de tijd werden ze witter en zachter en veranderde de omgeving in een idyllisch postkaartje.
Maandagavond begreep ik plots waarom ik zo van sneeuw hou. In het licht van de straatlantaarns zag je duizenden vlokjes naar beneden zwiepen. In een mum van straat lag er een dik sneeuwtapijt in de straat. Om dit alles goed te kunnen zien trok ik het raam open en hoorde ik...NIETS.
Geen auto's, geen mensen, geen geluid dichtbij, geen geluid ver weg. De sneeuw had alle geluiden bedolven. Stilte, daar kan ik - als mama van 4 - ongelooflijk van genieten. Stilte brengt rust in mijn hoofd en rust in mijn hart.
Even later ging ik naar boven, keek vanuit onze kamer naar de ons omringende tuinen en zag...LICHT. Ondanks de nacht, ondanks de grijze sneeuwwolken die de maan verstopten was alles licht. De sneeuw maakte de nacht helder. En licht, dat geeft mij altijd nieuwe energie. In het donker werk ik niet graag, maar geef mij helder licht en ik kan bergen verzetten.
Sneeuw brengt stilte en licht.
Sneeuw brengt rust en energie.
(en niet te vergeten de uren sneeuwpret met wandelingen, sneeuwballen, een sneeuwman, sleetje rijden, ...en vooral de herinnering aan dat magische moment dat je als kind beleefde, wanneer je opstond en het had gesneeuwd.)
