Over een oorlog en een regenboog.

In de herfstvakantie nam ik de kinderen mee naar de loopgraven in Diksmuide. Een ideale plek om buiten zijn, verstoppertje spelen en geschiedenis aanleren te combineren. Onderweg er naar toe, met op de achtergrond de oorlogsverhalen van Willem Vermandere, deed ik een poging om iets te vertellen over die Groote Oorlog in woorden die een 7-jarige en een 4-jarige begrijpen. (De 2-jarige liet ik lustig over de koeien praten.)

Torben kreeg ik mee in het verhaal dat oorlog meer is dan soldaatje spelen. En met wat angst in zijn stem vroeg hij mij al gauw: 

‘Dat zal nu bij ons toch nooit meer gebeuren hé mama, er komt geen derde wereldoorlog he?’

Ik kon hem helaas geen bevestigend antwoord geven. 

Teveel indrukken die ik de laatste tijd opdeed weerhielden mij om hem te antwoorden met ‘Maar neen jongen, nu zullen de mensen hier zoiets nooit meer doen’.

Indruk 1 
In september was ik getuige van de uithuiszetting van zo’n 300 Afghanen uit het huis in de Troonstraat. Ik was net ervoor op bezoek geweest bij cliënten die in het huis zaten. Ik stond aan de overkant van de straat te kijken, met de dochter van één van die cliënten naast me, hoe een enorme politiemacht met groot machtsvertoon het huis omsingelde en binnendrong. Alsof het een huis vol criminelen was. 

Mijn mond werd droog en mijn maag kromp samen. Ik wist niet wat ik zag. 

Een kwartier later werden de Afghanen in kleine groepjes verplicht het gebouw te verlaten. Met valiezen en zakken en kinderen strompelden ze naar buiten. De wanhoop in hun ogen. 

Indruk 2

Mijn man en ik maken er al een tijdje mopjes over. Over de profiteurs. En dat iedereen op den duur een profiteur is. En dat iedereen de ander verwijt dat hij een profiteur is. 

De vreemdeling is de grootste profiteur. Maar ook de leefloner is een profiteur. En de werkloze, ja die ook. Alle, de meesten toch. De arbeiders met hun vakbond, dat zijn toch ook profiteurs hé. En de bedienden, die maar hun uurtjes komen kloppen. Om van de ambtenaren dan maar te zwijgen. En de bazen ja, die profiteren van het werkvolk natuurlijk. De politiekers profiteren van hun toeslagen zonder er iets voor te doen. En dan de mensen met veel kinderen, die profiteren toch ook maar mooi van al dat kindergeld. 

We spreken misschien beter over profiteursprincipe in plaats van over solidariteitsprincipe. 

Wij maken er mopjes over. Maar eigenlijk is het helemaal niet om te lachen. 

Indruk 3

De politieke kleuterklas waarin ons land verzeild is geraakt. Waarin politiek draait om het zo goed mogelijk zwart maken van de andere partij. Waarin de ene partij niet moet onder doen voor de andere. En dat terwijl er zo’n grote problemen dringend een oplossing nodig hebben op lange termijn. Zowel economisch, ecologisch als sociaal staan we mijns inziens voor de grootste uitdagingen in decennia. 

Maar niemand die het aandurft om te werken aan echte verandering!

Nee, brokjes en beetjes beknibbelen. Samen een akkoordje bedisselen waarmee ieder een beetje gelijk heeft. En de andere vooral niets. Maar waar niemand mee geholpen is. 

Of is het misschien een tactiek? Onrust en angst zaaien? En nadien...?

Het is al eerder een tactiek geweest. 

Ik ben altijd trots geweest op het feit dat ik mijn stem mocht uitbrengen. 

Maar ik zou niet weten wie volgend jaar mijn trots verdient. 

Indruk 4

Ik ben opgegroeid in een Vlaamsgezind gezin. 

Ik heb daar drie dingen uit onthouden: 

1. Dat we trots moeten zijn op onze eigenheid (wat je daar ook maar onder wil verstaan). 

2. Dat we respect moeten hebben voor ieders eigenheid. 

3. En vooral dat we mensen die het nodig hebben moeten helpen. 

Met de jaren en de ervaringen kwam ik er achter dat ‘Vlaamsgezind’ voor veel mensen een andere betekenis had. 

Onlangs nog las ik (in een verveeld moment waarop ik een lokale blog las, waarvan ik al langer weet dat ik die beter niet lees) een commentaar op het feit dat iemand van de lokale NVA-afdeling aanwezig was op de herdenking van de WO-slachtoffers. En zo las ik ooit ook commentaar dat iemand van die afdeling denkt een Vlaming te zijn maar toch zijn boodschappen doet over de grens hier, in Dunkerque. 

Zo’n opmerkingen maken mij bang. Even bang als de extreem rechtse opmerkingen. Want het zijn zo’n opmerkingen die mij bewijzen dat we niets geleerd hebben uit die twee wereldoorlogen. 

En ja, ik mag dan jong en naïef en blond en klein en vrouw zijn. Ik weet dat Vlaamsgezinden mee gevochten hebben met de Duitsers. En dat de Duitsers de slechten waren. En dat ze vreselijke dingen gedaan hebben. 

Maar toevallig lees ik ook veel. En ik lees graag boeken over die oorlogen, als kind al. Daaruit heb ik geleerd dat in een oorlogssituatie zwart niet altijd zwart is en wit niet altijd wit. Dat mensen veel doen om te overleven. En wat ik vooral geleerd heb is dat haat de grootste boosdoener is. Dat haat mensen aanzet tot vreselijke dingen. Haat. En angst. 

Haat. 

En angst. 

Kom ik de laatste tijd meer en meer tegen rondom mij. 

Ik kon mijn zoon niet beloven dat er nooit meer oorlog komt. 

Mijn schuilkelder staat niet klaar hoor. Mijn voorraad wordt niet aangevuld. Ik probeer ook mijn zoon geen angst aan te praten. Ik geloof niet dat er al gauw een derde wereldoorlog aan komt. Maar te veel word ik geconfronteerd met het gevoel dat we niets geleerd hebben uit het verleden. 

Toen we naar huis reden van Diksmuide, nadat we verstoppertjes gespeeld hadden in de loopgraven, genoten we van de kleurenpracht van een dubbele regenboog. 

Het geheugen der kinderen

Kinderen.

Je moet ze duizend keer zeggen dat ze
- de deur moeten toe doen
- met hun mond toe moeten eten
- alstublieft moeten zeggen als ze iets willen
- moeten door doen
- moeten opruimen
- hun pyjama moeten gaan aandoen
- hun pantoffels moeten aandoen
- beleefd moeten zijn

Maar
- in welke kast de koekjes liggen
- wanneer het tijd is voor een vieruurtje
- dat ze een brief moeten maken voor de Sint
- dat je hen beloofd hebt om een spelletje te spelen
- hoe ze met een tablet moeten werken
- dat ze moeten stilletjes zijn als ze kattenkwaad uithalen
- wat ze het best zeggen als ze je aandacht willen
en hoe ze je het diepst kunnen raken, 
dat onthouden ze helemaal vanzelf.

Ik vraag me af of er al een wetenschappelijke studie gevoerd werd naar het schijnbaar ambivalent geheugen van kinderen. Zo ja, bestaat er al een kuur om dat probleem aan te pakken. Mijn dank.

Zeemeermieke

Een jasje voor mijn agenda

Ik werk in de sociale sector.
Werken in de sociale sector impliceert werken met subsidie budgetten impliceert per project de centen tellen.
En aldus proberen wij op het werk zuinig te leven. Eén van de zaken waaraan wij weinig geld uitgeven zijn agenda's. Ja, papieren agenda's. Zoals ik al zei, werk ik in de sociale sector en daar is de digitale wereld nog iets minder ver doorgedrongen.

Maar dus, begin 2013 stonden de agenda's in promotie in Action en ben ik 10 agenda's gaan kopen. Algauw bleek dat de agenda's van Action van minder kwaliteit waren dan die van de Aldi, alwaar we de agenda's van 2012 kochten.

Om een lang verhaal kort te maken, mijn agenda viel half uit elkaar. Mijn collega houdt de hare bijeen met veel ducktape,  maar ik had een ander plan: ik naai een hoes. Een agendahoes.

Het heeft wat op zich laten wachten. Ik heb dan ook nog eens de naai-instructies slecht gelezen, maar mijn agenda heeft nu een mooie hoes. Met elastiek met banaan om hem dicht te houden.
Wil je dat ook?
De handleiding vind je in het boek 'Zo geknipt' van 'Sanne en Riet'. Let op bij stap 6, want daar ging ik de mist in.

We zijn natuurlijk al september. De agenda loopt stilletjes aan op zijn eind. Maar gelukkig zijn wij op het werk redelijk honkvast en dus zullen wij voor 2014 net hetzelfde formaat van agenda kopen, misschien wel terug in de Aldi.
Zo kan het jaren meegaan, het jasje voor mijn agenda. 

Met zes op een eiland.

Met de herfst al in het land zou ik het bijna vergeten,
maar een maand geleden zaten wij met onze voeten in het gras en onze neus in de zilte zeelicht. In de verte schitterde steeds de mooie vuurtoren van Ameland.

Een verslagje in cijfers ...of toch niet helemaal.









AANTAL

• km gereden met de auto + remorque: 470 x 2 (niet zo veel in vergelijking met onze reis naar Zweden vorig jaar, in Nederland mag je wel maar 90km/u met remorque, dus in totaal moesten we zo'n 6 u rijden, we vertrokken zoals gewoonlijk lekker vroeg waardoor we een heel rustige en ontspannen heenrit hadden) 
• autozieke kinderen: slechts 1 die eens geklaagd heeft over buikpijn (met een 'pilletje, alias klein snoepje, was dat gauw weer over)

• tenten: 2: 1 grote tent met 2 slaapcompartimenten voor 2 personen en een GROTE leefruimte en 1 klein tentje voor 2 personen, alias de jongenstent. 

• kapotte of lekkende tenten: 0,000 (een leuke ervaring na onze bijna weggewaaide en kapotgescheurde tent van ons vorig kampeerweekendje)
• boottochten: 3: 2 x ferry en 1 robbentocht, een boottocht naar een zandbank vol zeehonden, deze boot had ook een speelkamerruim, daar kregen we Pjotr en Hilke niet meer uit. 
• keren dat een Nederlander iets van ons geleend heeft: slecht 1 ('hebben jullie een luchtbedpomp')
• gefietste kilometers op Ameland: 124,5 (Gefietst door Torben, K., en onszelf. Pjotr en Hilke genoten van het uitzicht vanuit de fietskar)

• gewandelde kilometers op Ameland: 39 (waarvan zelfs Hilke een deeltje zelf stapte, de rest bracht ze door in de draagdoek)

• meter van de tent tot de zandbak: 10 (dicht genoeg voor Hilke om op elk mogelijk moment naar de zandbak te ontsnappen)
• keren per dag dat we een krijsende Hilke uit die zandbak moesten halen: gemiddeld 6 ( er moest nu eenmaal ook gegeten, geslapen, gewassen, gewandeld, gefietst,...worden. Alhoewel dat, als het van onze kinderen afhing, we gerust ook de hele dag op de camping hadden kunnen blijven, maar dat zit nu eenmaal niet in onze aard. )
• treden in de vuurtoren: 236 (ook deze eigenhandig gestapt door Hilke)
• valpartijen met de fiets: 2 (beiden op Torben zijn naam)
• lekke banden: 1 (K. wist niet dat als je met je fiets tegen een metalen rooster rijdt, je er een platte band kan aan over houden)
• regendagen: 1/2 (maar ook dat was plezant, we knutselden in onze ruime tent, zelfs de buurkinderen kwamen mee doen)
• teken: 2: 1 op Pjotr zijn teen en 1 op mijn rug.
• ochtenden waarop we niet wakker werden door kabaal uit de jongenstent: slecht 2 (waarvan 1 als Torben op dauwtrip was met zijn papa)
• keren dat ik gekookt heb: 1,5 (alle andere maaltijden werden verzorgd door mijn liefste, als dat geen vakantie is!)
• boeken gelezen: 2 (en dat zijn er twee meer dan vorig jaar, een succes dus!) (een ontspannende Agatha Christie en 'Het goud van Tomas Vargas. De Verhalen van Eva Luna van Isabel Allende. Een verzameling kortverhalen over passie, verdriet, het leven, geweld maar ook liefde. )
• strandsessies: slechts 2. (we houden enorm van de zee en het strand, maar af en toe een uurtje of twee spelen op het strand volstaat voor ons, er zijn zoveel andere boeiende dingen te doen)
• dieren die we gezien hebben: nu moet ik even denken (konijnen, vogels, paarden, koeien, schapen, een ree, vissen, padden, allerhande insecten, zeehonden) ik kom uit op 10 soorten. De soorten vogels som ik niet apart op want dat zijn er heel wat! 
• avonden die eindigden bij kaarslicht en een goed boek, meestal ook nog wat maanlicht: 10! 
• avonden waarop ik in slaap viel boven mijn boek of zelfs boven het scrabble-bord: ook 10. (vermoeiend hoor, reizen met 4 kinderen)
• slips dat moesten uitgewassen worden: veel (want als je in de zandbak zit heb je ook geen tijd om naar het potje te gaan)

• wielen waarop Pjotr kan fietsen: 2 (geleerd op de eerste vakantiedag en vlot mee de camping rondgecrossd met de grote jongens)
• padden die uitkomen tegen de avond: veel te veel (zoveel dat je op een avondwandeling voortdurend moet kijken waar je je voeten zet)

Maar het geluk op de kinderen hun gezicht als ze kampen bouwden en rondfietsten en in de zandbak speelden kan ik niet in cijfers vatten. Net zo min als het vrije gevoel dat je hebt als je opstaat  in de natuur en je met een tas verse koffie naar de opkomende zon kunt kijken, als de voldoening die wij hebben als we een mooie en soms avontuurlijke wandeling met ons zessen maakten. 

Wat ik ook niet in cijfers kan gieten is hoe lastig het soms ook is, op reis met 4 kinderen dicht om je heen.  Of hoe moeilijk zo'n reis voor K. is, doordat haar volledig vertrouwde en gestructureerde wereld weg valt. En hoe moeilijk het dan weer voor ons is om daarmee om te gaan. 

En alle moeite die mijn liefste doet omdat ook ik toch af en toe van wat rust zou kunnen genieten, daar valt al helemaal geen getal op te plakken. 

Want één ding is zeker, zo'n kampeervakantie met 4 kinderen, dat lukt ons omdat wij dat samen doen.

Mijn liefste en ik. 

Wij keken samen naar de volle maan bij kaarslicht.

Zeeweekend: achter de schermen.

Ooit begonnen we met 6 volwassenen, 3 kinderen en 1000den zandkorrels.
Dit jaar waren we met 8 volwassen, 11 kinderen en 1000den zandkorrels op ons jaarlijks Zeeweekend. Een weekend waarop 5 oude kotgenoten van de man, ondertussen met gezin, uit het verre binnenland afkomen om samen te genieten van de zee en van elkaar.

Hoe ik dat voor elkaar speel om 19 mensen in mijn huis te slapen te leggen? (en neen ik woon niet in een kasteel, wel in een rijhuis met 5 slaapkamers, dit jaar stonden er ook twee tentjes in de tuin). Opruimen en afspreken zijn de sleutelwoorden. Het zeeweekend is altijd een goede reden om alle overbodige rommel eens uit de kamers te halen (maar piep niet achter het deurtje van de zolder he ;-)). Daarnaast maak ik een schema met wie waar slaapt, wat wij in huis hebben en wie wat nog moet meebrengen. (luchtmatrassen, slaapzakken, ...)
En zo gaat het ook met het eten, we stellen een menu op, wij halen de basis in huis en voor de rest wordt door iedereen iets meegebracht. We hebben nooit honger en houden er zelfs een volle frigo aan over. We eten altijd heel lekker, met dank aan de kookkunsten van één van de gasten. Op zondagmorgen genieten we steevast van een ontbijt met spek en eieren.

Je vraagt je misschien ook af of dat niet verschrikkelijk druk is, zo 19 man in huis, waaronder 11 kinderen. Het antwoord is ja. Maar eigenlijk ook niet. Er zijn meer volwassen in huis per kind dan als we zonder bezoek zijn. En bovendien houden de kinderen vooral elkaar bezig. Ik speel niet de perfecte gastvrouw die haar gasten bedient, maar laat me lekker zelf bedienen :-) Iedereen doet eigenlijk gewoon alsof hij thuis is en op het einde van de rit heb ik nog altijd minder in de keuken gestaan dan op een weekend zonder bezoek. Verder sluit ik even mijn ogen voor al het speelgoed dat kriskras door de living slingert, voor de keukentafel die vol ligt, voor de gang waar geen doorkomen meer aan is en als ik mijn ogen terug open doe op zondagavond is de gang leeg, de keuken opgeruimd en ligt het speelgoed netjes terug in de juiste bak. Zelfs de dekentjes in de zetel zijn terug mooi opgeplooid.

En wat we zoal doen op Zeeweekend?
Naar de zee gaan natuurlijk! Weer of geen weer, we gaan naar het strand. Geladen met schoppen, emmers, handdoeken, en een picknick. We bouwen een zandkasteel, een groot, met wallen rond om het te beschermen tegen het opkomende water. We spelen in het water. We graven voeten in. We zoeken schelpen. We kletsen wat af.

Uit de oude doos - fortenbouw

Na het strand is het was-tijd. We zijn al geoefend in het kinderen wassen aan de lopende band. Meer dan twee volwassenen hebben we daar niet voor nodig.
Ondertussen maakt een ander team het eten klaar. Zorgt iemand voor de aperitief. Leest iemand gewoon even in een boekje. Beslecht een andere een ruzie. En wiegt iemand de baby.
Na de maaltijd van de kinderen volgt een verhaaltje en gaan ze druppelsgewijs naar bed.

Verhaaltje voor het slapengaan. 

Dan is het grote-mensen-tijd: aperitieven, samen tafelen, stoere kot-verhalen vertellen en ...spelletjes spelen. De mannen zijn allemaal fervent board-gamers en dus wordt er 's avonds meestal gespeeld. Bij een lekker biertje en liefst ook nog een droge worst. De vrouwen doen ook al eens mee, maar meestal liggen we half te suffen in de zetel. Het board-gamen is met de jaren en het aantal kinderen wel wat afgenomen (het gezinsleven vergt veel van de papa's).

Het is fijn zo'n Zeeweekend. Samen zijn met oude vrienden, praten over verleden, heden en toekomst. Het is fijn, de kinderen samen te zien spelen. Het is fijn om moederpraatjes en mannenpraatjes te houden. Het is fijn te zien hoe vlot dat elk jaar opnieuw allemaal verloopt, met 19 mensen in een huis. Misschien hebben we dat wel te danken aan het gedeeld kot-verleden van 6 van de volwassenen.

Het is fijn, zo'n weekendje vakantie in eigen huis.

Dankjewel vriendjes.

Geluk

Geluk is opstaan en een tasje koffie krijgen van je liefste.

Geluk is je oudste zoon plots zien van de ene kant van het zwembad naar de andere kant zwemmen.

Geluk is je kleinste meid vrolijk spelend achterlaten bij haar meter.

Geluk is de pleegdochter enthousiast haar scoubidou zien tonen dat ze gemaakt heeft.

Geluk is

Dankje

Mijn hartje

Pjotr: "Mijn hartje klopt altijd mama."
Ik: "En daar ben ik blij om, mijn lieverd."
En toen legden we even een hand op elkaars hart en voelden hoe het klopt.

En daar ben ik écht blij om.

In de zusterschool van de kinderen is er een mama en papa die nooit meer hun hand op het hartje van hun driejarig dochtertje kunnen leggen. Het hartje klopt niet meer. Vandaag werd het meisje begraven.
Ik kon er niet bij zij, en wou dat ook niet echt, want ik ken die mensen niet.
Maar mijn gedachten waren toch bij hen. Bij hun pijn, die ik niet ten volle kan voelen. Hun verdriet dat, zelfs als ik het me gewoon probeer voor te stellen, onverdraaglijk lijkt.

Ik kan alleen maar gelukkig zijn dat het hier vanavond een drukke bende was, dat de living een puinhoop is en dat ik Pjotr zijn hartje kon voelen kloppen.

Een weekendje met 5.

Dit weekend trokken we er nog eens tussenuit met 5. Met vijf, dat wil zeggen zonder K., ons pleegkindje- of moet ik kind zeggen want ze is al zo groot-. Sinds onze reis vorige zomer, waarop het heel moeilijk liep met K., raadde onze pleegzorgbegeleidster ons aan om er ook af en toe eens zonder K. op uit te trekken.

We vonden een ondersteuningsgezin waar ze in de vakanties terecht kan, zodat wij af en toe een gezin van 5 kunnen zijn. We zijn meer relaxte ouders als K. er niet is. De regels kunnen wat losser, er kan al eens iets speciaal, iets voor éné keer, iets onverwacht,...zonder dat dat direct een negatieve invloed heeft op het gedrag van de kinderen (wat bij K. meestal wel het geval is). K. heeft structuur en zekerheid nodig, en iets speciaals voor éné keer brengt haar in de war. Dan vallen al haar zekerheden weg en denkt ze dat alles anders is, alles anders mag. Dat maakt ons strengere en striktere ouders als K. er wel is. En soms, vooral in periodes waarin het heel moeilijk gaat met K.,  dan voel ik mij daar schuldig over tegenover onze andere kinderen. Dus, af en toe eens met ons vijf hebben we nodig.

En toch doet het raar om met 5 op stap te gaan. Want we zijn een gezin van zes. K. is niet een extra kind bij in ons gezin. K. maakt deel uit van ons gezin. Ze is als tweede kind in ons gezin gekomen, we zijn dus nooit een gezin geweest met 5, waar K. dan plots bij gekomen is. De jongste twee weten van niet beter. Onlangs werd Pjotr geconfronteerd met K. haar mama, en ondanks dat we dat thuis regelmatig aan bod laten komen, was hij toch verbaasd dat K. nog een andere mama heeft.

Al bij de voorbereidingen was het wat moeilijk, met 5 op reis gaan. Samen gezellig het komende reisje bespreken, maar aan K. moeten zeggen dat zij er niet bij zal zijn. We vertellen haar wel dat zij een speciaal reisje mag maken, waar ze veel aandacht zal krijgen en zeker ook leuke dingen zal doen. Maar zelf voel ik mij dan altijd toch een beetje schuldig. Want eigenlijk doen we het vooral voor ons, omdat wij het wat rustiger zouden hebben.

Het weekendje was leuk. Ook niet zonder perikelen - een lastige eerste nacht, een zieke Hilke, ook wel eens drukke jongens- maar dat zijn weekendjes met kinderen altijd zeker. Maar wel een weekend waarin we niet bij alles voortdurend op onze hoede moeten zijn hoe K. zal reageren. Waarin we geen blik naar elkaar werpen van 'ze heeft weer een lastig moment'. Waarin we niet moeten uitvissen of ze nu boos, verdrietig o gewoon moe is...Kortom een weekend dat rust brengt in ons hoofd en ons gezin.

Maar ook, een weekend waarin we K. niet konden zien genieten van de uitstapjes. Waarin we haar niet konden belonen voor de flinke wandeling die ze zonder zeuren gemaakt heeft.
Want wandelen...dat kan ze als de beste.
Duidelijk dus dat ze een deel van ons gezin is...want de liefde voor wandelen heeft ze van ons gekregen.

Verzand

Het is gedichtendag vandaag. En dat deed me denken aan een oproep van onze gemeentelijke bibliotheek om een gedicht te schrijven over De Panne...voor 31 januari.

Zou vandaag dan ook nog meetellen? Ik waag alvast mijn kans en schreef een gedicht.

En dat was enorm lang geleden. 

VERZAND

Het zand vloeit door het huis

in een altijd knarsende beweging

in een vloeiende verhuizing

glijdt het zand uit

de schoenen in de gang 

tussen de sokken door 

naar de badkamer.

Een kasteel krijgt vorm

in de stilte van de zetel en 

verhuist geluidloos mee tussen je lakens. 

Het zand

stralend uit het geluk van de kinderen

opgegraven in hun thuishaven. 

Het alsmaar verschijnende verdwijnende strand van De Panne. 

Waarom ik zo van sneeuw hou.

Ik begon alweer lichtjes te panikeren. Toen het eind vorige week bij ons nog aan het regenen was, maar in de rest van het land alweer aan het sneeuwen.

Maar toen vielen daar toch die eerste vlokjes bij ons uit de lucht. In het begin nog wat nat...maar met de tijd werden ze witter en zachter en veranderde de omgeving in een idyllisch postkaartje. 

Maandagavond begreep ik plots waarom ik zo van sneeuw hou. In het licht van de straatlantaarns zag je duizenden vlokjes naar beneden zwiepen. In een mum van straat lag er een dik sneeuwtapijt in de straat. Om dit alles goed te kunnen zien trok ik het raam open en hoorde ik...NIETS. 

Geen auto's, geen mensen, geen geluid dichtbij, geen geluid ver weg. De sneeuw had alle geluiden bedolven. Stilte, daar kan ik - als mama van 4 - ongelooflijk van genieten. Stilte brengt rust in mijn hoofd en rust in mijn hart. 

Even later ging ik naar boven, keek vanuit onze kamer naar de ons omringende tuinen en zag...LICHT. Ondanks de nacht, ondanks de grijze sneeuwwolken die de maan verstopten was alles licht. De sneeuw maakte de nacht helder.  En licht, dat geeft mij altijd nieuwe energie. In het donker werk ik niet graag, maar geef mij helder licht en ik kan bergen verzetten. 

Sneeuw brengt stilte en licht. 

Sneeuw brengt rust en energie. 

(en niet te vergeten de uren sneeuwpret met wandelingen, sneeuwballen, een sneeuwman, sleetje rijden, ...en vooral de herinnering aan dat magische moment dat je als kind beleefde, wanneer je opstond en het had gesneeuwd.)