Over kliffen, rotsen en keitjes.

Blokkentoren van papa

Een blanco zondag in onze agenda. Geen activiteiten van de kinderen of van ons, geen zieke kinderen in huis. Eindelijk nog eens tijd voor een wandeling. De zon kregen we er zomaar bij. 

Een uurtje rijden, wandelschoenen aan en om 10u waren we op pad. We wandelden van Audresselles in noordelijke richting naar Cape Griz  Nez, langs de GR 120. Nog voor we op pad waren laadden de jongens al wat stenen in hun rugzak, die ze vonden op het keienstrand. Gelukkig verlieten we het strand en volgden het pad boven op de kliffen. Die rugzakken gingen anders loodzwaar zijn. Zon, zicht op de kliffen, op de zee en een heiig zicht op de White cliffs of Dover. Een paadje dat zich slingerde volgens de vorm van de kliffen. Dalend tot aan een strandje en dan weer stijgend, glooiend door kleine valleitjes met houten bruggetjes. 
We genoten. Ik genoot. Alle stress van de voorbije weken viel van mijn schouders. Samen op pad zijn schept een band. Wandelen, stap voor stap vooruit, brengt rust. Zien hoe je kinderen minstens evenveel als jijzelf de natuurpracht bewonderen, maakt je hart warm. Zelfs kleine Siegert genoot vanop zijn plekje hoog op papa's rug.

Cap Griz Nez

Na een uur stappen was het even tijd voor pauze. Een koekje en een drankje om weer op krachten te komen. Er werden wat stenen uit de rugzak achtergelaten bij een mini-kapelletje. Die konden op de terugweg misschien terug opgepikt worden.

Dorst! 

Na de pauze kwam de vuurtoren van Cape Griz Nez in het zicht. Bij elke stap wat groter. Het pad gleed onder onze voeten voorbij. Opgelet, want soms was het pad ook echt weggegleden. Rechts houden was de boodschap! We zagen madeliefjes en paardenbloemen - waarom zeggen ze daar soms pisseblommen tegen mama? En paarse bloemetjes, veel paarse bloemetjes, en schapen, en suppers.

Eindelijk (volgens Hilke) kwamen we aan de vuurtoren. Een kleine teleurstelling bij Pjotr dat we er niet in konden. Vuurtorens zijn voor ons een beetje zoals kathedralen zijn voor pelgrims. Helaas zijn ze iets minder toegankelijk. Hij vuurde een hele resem waaroms af over vuurtorens en vuurtorenwachters. Papa gaf dan maar een een klein educatief intermezzo. We wandelden de bustoeristen voorbij en installeerden ons voor een picknick op het strand van Wissant. Siegert stak afwisselend sandwich en stenen in zijn mond, en maar lachen met zijn mopje. Torben en Pjotr vonden als echte avonturiers 'grotten' tussen de grote keien.

Tijd voor de terugweg. Had ik al verteld dat we al 6km gewandeld hadden? Hilke had het er wat lastig mee. We hadden haar een beetje op sleeptouw, samen met haar humeurtje. Zelfs 10.000 luchtballonnen konden haar niet opvrolijken. Een haai in de wolken dan weer wel. 
De kleuter op sleeptouw en de baby in de rugzak leverde Christopher wel een pijne voet op. Maar het ging wel hoor, gewoon even rusten. Een fruitje en een slokje water en we konden er weer tegenaan. Ondertussen was er wat wind opgekomen en schitterden de White cliffs of Dover in al hun glorie. Het laatste stuk van de wandeling ging weer wat vlotter. Ik nam de draagrugzak over van Christopher en hij nam de kleuter weer bij de hand.Torben sloot de wandeling af met de memorabele woorden 'ik zou dit nu nog wel eens kunnen wandelen'. En wij maakten ons de bedenking dat onze kinderen ons aan het inhalen zijn qua fitheid.

White cliffs of Dover

12,8 km op de teller. 
En het gevoel dat we met ons zessen alles aankunnen!