donderdag 11 april 2013

Mijn hartje

Pjotr: "Mijn hartje klopt altijd mama."
Ik: "En daar ben ik blij om, mijn lieverd."
En toen legden we even een hand op elkaars hart en voelden hoe het klopt.

En daar ben ik écht blij om.

In de zusterschool van de kinderen is er een mama en papa die nooit meer hun hand op het hartje van hun driejarig dochtertje kunnen leggen. Het hartje klopt niet meer. Vandaag werd het meisje begraven.
Ik kon er niet bij zij, en wou dat ook niet echt, want ik ken die mensen niet.
Maar mijn gedachten waren toch bij hen. Bij hun pijn, die ik niet ten volle kan voelen. Hun verdriet dat, zelfs als ik het me gewoon probeer voor te stellen, onverdraaglijk lijkt.

Ik kan alleen maar gelukkig zijn dat het hier vanavond een drukke bende was, dat de living een puinhoop is en dat ik Pjotr zijn hartje kon voelen kloppen.

woensdag 3 april 2013

Een weekendje met 5.

Dit weekend trokken we er nog eens tussenuit met 5. Met vijf, dat wil zeggen zonder K., ons pleegkindje- of moet ik kind zeggen want ze is al zo groot-. Sinds onze reis vorige zomer, waarop het heel moeilijk liep met K., raadde onze pleegzorgbegeleidster ons aan om er ook af en toe eens zonder K. op uit te trekken.

We vonden een ondersteuningsgezin waar ze in de vakanties terecht kan, zodat wij af en toe een gezin van 5 kunnen zijn. We zijn meer relaxte ouders als K. er niet is. De regels kunnen wat losser, er kan al eens iets speciaal, iets voor éné keer, iets onverwacht,...zonder dat dat direct een negatieve invloed heeft op het gedrag van de kinderen (wat bij K. meestal wel het geval is). K. heeft structuur en zekerheid nodig, en iets speciaals voor éné keer brengt haar in de war. Dan vallen al haar zekerheden weg en denkt ze dat alles anders is, alles anders mag. Dat maakt ons strengere en striktere ouders als K. er wel is. En soms, vooral in periodes waarin het heel moeilijk gaat met K.,  dan voel ik mij daar schuldig over tegenover onze andere kinderen. Dus, af en toe eens met ons vijf hebben we nodig.

En toch doet het raar om met 5 op stap te gaan. Want we zijn een gezin van zes. K. is niet een extra kind bij in ons gezin. K. maakt deel uit van ons gezin. Ze is als tweede kind in ons gezin gekomen, we zijn dus nooit een gezin geweest met 5, waar K. dan plots bij gekomen is. De jongste twee weten van niet beter. Onlangs werd Pjotr geconfronteerd met K. haar mama, en ondanks dat we dat thuis regelmatig aan bod laten komen, was hij toch verbaasd dat K. nog een andere mama heeft.

Al bij de voorbereidingen was het wat moeilijk, met 5 op reis gaan. Samen gezellig het komende reisje bespreken, maar aan K. moeten zeggen dat zij er niet bij zal zijn. We vertellen haar wel dat zij een speciaal reisje mag maken, waar ze veel aandacht zal krijgen en zeker ook leuke dingen zal doen. Maar zelf voel ik mij dan altijd toch een beetje schuldig. Want eigenlijk doen we het vooral voor ons, omdat wij het wat rustiger zouden hebben.

Het weekendje was leuk. Ook niet zonder perikelen - een lastige eerste nacht, een zieke Hilke, ook wel eens drukke jongens- maar dat zijn weekendjes met kinderen altijd zeker. Maar wel een weekend waarin we niet bij alles voortdurend op onze hoede moeten zijn hoe K. zal reageren. Waarin we geen blik naar elkaar werpen van 'ze heeft weer een lastig moment'. Waarin we niet moeten uitvissen of ze nu boos, verdrietig o gewoon moe is...Kortom een weekend dat rust brengt in ons hoofd en ons gezin.

Maar ook, een weekend waarin we K. niet konden zien genieten van de uitstapjes. Waarin we haar niet konden belonen voor de flinke wandeling die ze zonder zeuren gemaakt heeft.
Want wandelen...dat kan ze als de beste.
Duidelijk dus dat ze een deel van ons gezin is...want de liefde voor wandelen heeft ze van ons gekregen.