Zo bij de start van een nieuw jaar denkt een mens al eens na over wat hij dit in dat jaar wil doen.
Het is daarrond momenteel nogal druk in mijn hoofd met veel -onbeantwoorde- vragen.
Maar 1 van de dingen die ik echt graag doe, waar ik bij tot rust kom en die ik dan ook nog eens met mijn liefste en de kinderen kan doen is wandelen.
Vorig jaar wandelden we samen 239,9 km. Een groot deel daarvan (93,93 km) wandelden we tijdens onze zomervakantie in St-Luc, Zwitserland. Het gaf ons een echt een kick om te zien wat we samen met de kinderen aan konden. Hoe hoger hoe liever, hoe kleiner de paadjes hoe leuker.
Dus ga ik ook in 2016 volop inzetten op wandelplezier. We gaan voor 250 km, maar eigenlijk vooral voor veel genieten.
We hebben het geluk om in een prachtige streek te wonen om te wandelen. Bos, duinen, strand...het ligt bijna aan onze voordeur. Zijn we onze eigen duinen beu dan steken we de grens over voor meer nog duinen, nog meer strand. En anders vullen we onze picknickmand en rijden we wat verder: de brugse bossen, het heuvelland, het Zwin, het moeras rond St-Omer...het ligt allemaal niet zo heel ver.
Naast wandelen brengt ook schrijven rust in mijn hoofd. Dus zal ik die twee dit jaar proberen te combineren. Een wandeling maken en er dan iets over schrijven. Klinkt goed hé?
 |
| Oosthoekduinen - De Panne |
Deze zondagmorgen zagen we de zon, en de regenwaarschuwing voor deze middag, dus trokken we onze wandelschoenen aan voor een wandeling. Of nee...zo gaat dat hier eigenlijk niet. Dus vroegen we de kinderen om zich klaar te maken om te gaan wandelen. De kinderen wilden niet gaan wandelen. Dat willen ze nooit...tot we aan het wandelen zijn. Dus kom op, maak jullie nu klaar. Siegert in zijn warme kleren wurmen, vergeet je trui niet aan te doen, doe je muts aan, waar zijn mijn wanten, Siegert van de trap plukken en zijn wantjes proberen aan te doen, iedereen klaar? Ja. Wacht, mama moet nog haar jas en sjaal en haar schoenen aan. Goed, klaar.
We maakten een wandeling in de Oosthoekduinen en het Calmeynbos. Gekend terrein, ik speelde er vroeger elke zondag met de scouts. Ik kende er elk paadje, elke omgevallen boom, elk plekje om je te verstoppen. Met wat weemoed in het hart stelde ik vandaag vast dat één van de beste klimbomen er kaal en vermolmd bijstaat.
De oudste zoon speelt er nu ook met de scouts...maar komt omheiningen en poortjes tegen.
We zigzagden doorheen het gebied, langs alle plekjes uit mijn kindertijd. We werden getrakteerd op een mooie regenboog, zagen konijntjes wegspringen en een vijver als uit een sprookje. Ook het mos zorgde op veel plaatsen voor een sprookjesgevoel, en die paarse paddenstoel die Torben zag.
Onderweg klommen de jongens in bomen, zwaaiden ze met stokken (en trok ik voortdurend mijn hoofd weg), en stellen honderd vragen aan hun papa over boogschieters en infanteristen.
Torben, ook gekend als onze jutter, vond een gogo, een zandvormpje en nog wat andere plastiek brol. Hij komt steevast thuis met zijn zakken vol vondsten.
Hilke glipte van papa's hand naar mama's hand en terug, genietend van een mooie paddenstoel of een klein vogeltje. Pjotr vond het wel jammer dat we die kabouters nooit zien, maar zagen we wat verder wel geen faun zeker! En Siegert die genoot vanop zijn plekje in de rugzak op papa's rug, enthousiast blaffend naar een kip (weet hij veel dat alleen honden blaffen). Ook een dutje doen gaat perfect, wiegend op het ritme van papa's pas.
De wandeling eindigde een beetje nat, de voorspellingen klopten dan toch niet helemaal. Maar wij waren blij alvast een mooie wandeling gemaakt te hebben. De handjes en voetjes van Siegert waren, ondanks de vele laagjes kleren, ijsblokjes. Dus tegen de volgende wandeling zal ik nog een warmer alternatief moeten bedenken.
We wandelden 6,13 km. Dat was maar een wandelingetje.
Een kleintje, maar wel een fijntje.
