'Vlaanderen zoekt 300 nieuwe pleeggezinnen' las ik vandaag in de De Standaard, naar aanleiding van de Week van de Pleegzorg van 14 tot 23 november. Naar aanleiding daarvan wil ik - als pleegmama - daar ook graag iets over zeggen.
Ik heb altijd gevonden dat je pleegzorg alleen moet doen als je er echt van overtuigd bent en je echt plaats wil maken ervoor in je leven. Want neem het van mij aan, het vergt veel tijd en energie. Het vergt zelfs een stukje van je leven. Ik ga dus nooit proberen mensen te overtuigen om voor pleegzorg te kiezen.
Maar...wat mij trof in het artikel is dat er 300 baby's, peuters en kleuters nood hebben aan een pleeggezin, en er 800 gezinnen wachten op een adoptiekind.
"Waarom willen veel mensen wel adoptieouder zijn, maar geen pleegouder?" is de eerste vraag die dan bij me opkomt.
En die vraag link ik met een opmerking die wij vaak horen: "zal het niet moeilijk zijn als je het pleegkind terug moet afstaan?"
Ja, stel dat het ooit zo ver komt, dan zal dat zeker moeilijk zijn. Maar hadden we het daarom niet moeten doen? Hadden we een kind dat nood had aan een warm gezin, niet moeten helpen omdat de kans bestaat dat ze ooit terug naar haar eigen gezin gaat? Wij hebben voor pleegzorg gekozen omdat we ervan overtuigd zijn dat we zo een kind kunnen helpen. Niet voor pleegzorg kiezen omdat het misschien ooit hard zal zijn als het kind weer naar zijn eigen ouders gaat vind ik een rare redenering.
De link die ik leg is misschien wat kort door de bocht. Ik wil geen oordeel vellen over kandidaat adoptieouders. Elk heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen beweegredenen. En zoals ik al zei, je moet niet aan pleegzorg beginnen als je niet echt overtuigd bent.
Maar ik wil voor één keer wel een warme oproep doen:
Neem hier eens een kijkje:
En denk er eens over...
