Was het nu Eifel of Eiffeltoren?

Een weekendje Parijs, met mijn liefste uiteraard, staat al lang op mijn verlanglijstje. Le Musée d'Orsay, Notre-Dame, een koffie in een bistro, kuieren langs de Seine en nog meer van dat. Cultuur, geschiedenis, gastronomie en wat romantiek.
Dat alles, kreeg ik als verjaardagsuitstapje van mijn liefste. Zo zie je maar, als je lang genoeg volhoudt, krijg je wat je wil. Ik kocht mij alvast een reisgids. Ging al eens op zoek naar een hotelletje.

En kreeg toen de geniale ingeving dat ik eigenlijk toch liever een weekendje in de natuur wou.Wandelen, voor de gelegenheid eens zonder kinderen Weg van alle drukte, tot rust komen, gewoon mijn liefste, mezelf en wat bossen. Geen files aan het museum, geen drukte om dat ene schilderij te zien, geen zoektocht naar het ideale restaurantje. Geen peperduur maar miniklein hotelkamertje.

En dat was ook goed voor mijn lief. Echt begrijpen zal hij me, zelfs na 15 jaar, waarschijnlijk niet. Maar voor een wandelweekendje tekent hij zeker. En dus gingen we naar de Eifel in Duitsland. Niet te ver rijden, maar toch al wat bos- en bergachtig. Een klein charmant hotelletje, met sauna, in een klein stadje, vlak aan de bossen.
We maakten een halte in Monschau - klein, pittoresk, smalle vallei, dun laagje sneeuw- waar we deden wat we altijd eerst doen op reis,  een wandelkaart kopen.
 Na een Duitse curryworst met frietjes gingen we op stap. We genoten 8,6 kilometer lang van de zon en de krakende sneeuw, van de bossen en de wandeling, van elkaar, van de rust, van de mopjes, van even geen ouder zijn maar liefjes, van wandelen zover als wij wilden.

Christopher verdiepte zich boven de kaart en stippelde de wandeling voor dag 2 uit. Van Gemünd naar Einruhr, langs de Eifelsteig (een meerdaagse wandeltocht door de Eifel), ruwweg geschat 20 km, daarna met de bus terug naar het hotel. Ik twijfelde even over die 20 km, maar besloot het twijfelen maar te laten voor wat het was. En zo gingen we op pad. Door het dorpje, langs de Ruhr, de bossen in. Het regende niet echt, maar droog kon je het nu ook weer niet noemen. De sneeuw plakte samen tot waterijs onder je voeten. De modder was gelukkig meestal nog redelijk bevrozen, toch in de voormiddag. Zo gingen we bergop. Mijn twijfel stak alweer de kop op. Mijn bekken houdt, na 4 zwangerschappen, niet van gladde en onstabiele ondergrond, bergop. Iets met spieren die het zo links en rechts en middenin nogal lastig hebben.

Maar na een blik op de kaart besloten we dat een kortere route ook mogelijk was en we gingen door. Ook in de grijze wolken is de Eifel mooi, een beetje sprookjesachtig. We wandelden door Vogelsang, tot 2005 een militair kamp van de Belgen, ondertussen wandelgebied. Maar enkel op de paden, want hier en daar zou nog wel eens een onontploft explosief kunnen liggen. Ruige natuur, beekjes, wat heide-achtig gebied, een lang-verlaten-kerkje, sporen van een hertje, flugroen mos, een stuwmeer. En we wandelden door. De kortere route lieten we links liggen.

Flash-back naar het verleden: het veldje waar ik als 12-jarige mijn eerste tentenkamp met de scouts doorbracht. Ik herkende het nog steeds, de oprit tussen de struiken en het WC-gebouwtje in het bosje. Tijd voor wat stoere scoutsverhalen tijdens het wandelen. En zo gingen we door, tot in Einruhr.
22 km op onze teller, dat hadden we niet meer gedaan sinds onze huwelijksreis in Schotland, 10 jaar geleden. Deugd dat dat deed.
De bus terug bleek niet te rijden op zaterdag. Dus dronken we maar een lekkere pils. Deugd dat deed. Gelukkig bood het hotel ook een shuttle-dienst aan.  En een voetbadje, met kruiden en zout. Deugd dat dat deed. En een sauna. Deugd dat dat deed.

Op zondag was het natte weer nog natter. En ondanks die sauna en dat voetbad had ik hier en daar precies een spierpijntje. Je hoort het al, veel wanderlust was er niet meer. Dus sloten wij ons weekendje af in Aachen. We ontdekten een leuke koffiebar/restaurant/cafe parsleyandfruits en gingen ons vergapen aan de Dom, een historisch heel belangrijke mikmak van een kerk met een imposante koepel voor het jaar 800, veel goud, glasramen en marmer.

30 kilometer genieten en een beetje zweet. 30 km liefjes zijn en elkaar plagen.
30 kilometer om mijn 33 jaar te vieren. ( dat hebben we niet zo goed berekend hé ;-))