Pleegzorg is ook...

7 jaar lang hebben we geprobeerd. 7 jaar lang hebben we ons huis, ons hart en ons gezin opengesteld. We begonnen vanuit een ideaal, namelijk dat elk kind recht heeft op en nood heeft aan een warm gezin. 
Makkelijk is het nooit geweest. Haar gedrag leren kennen en er leren mee omgaan, de contacten met de natuurlijke ouders, de vele omkaderende gesprekken ... Maar we werden goed begeleid door pleegzorg, dus we zetten door. Vanuit ons ideaal, maar ook onze groeiende liefde voor dat kind dat bij ons gezin kwam. Ze veroverde haar plaatsje in ons hart , ze werd een deeltje van ons gezin, van onze familie. We beleefden samen veel mooie momenten.

Het bleef moeilijk. Meer en meer zagen wij dat ze niet is zoals andere kinderen. Wat we ook probeerden, we stootten telkens op dezelfde moeilijkheden, hadden dezelfde (soms dwaze) conflicten. Ons vermoeden werd ook bevestigd met een diagnose. 
Maar we gingen verder. Met nog wat extra hulp. Extra ondersteuning, wat ontlasting. Het werd een verhaal van ups ans downs. 
Maar de sfeer werd harder. Er kwam een barstje in ons ideaal gezinsbeeld. Een barstje in mijn pleegmoederhart. Ik voelde meer en meer dat ze toch niet zo'n hecht deel van ons gezin was als ik eerst dacht. Ze maakte het ons gezin vaak knap moeilijk.

Voor sommigen komt dit misschien als een verrassing. Velen kennen haar als een vrolijke, rustige en heel beleefde meid. En dat is ze ook, maar ze is meer dan dat. En die andere kant, die toont ze alleen aan ons, aan de mensen die haar het meest vertrouwd zijn. Die andere kant is een meid vol angsten en onzekerheden, die zich uitten in tal van 'abnormale' reacties, die zorgden voor stress en conflict in ons gezin.

Vorige zomer namen we de aarstmoeilijke beslissing om haar naar een internaat te laten gaan, met een school en leefgroep aangepast aan haar noden. Een serieuze krak in ons ideaalbeeld, een kind kon toch niet beter af zijn in een internaat dan in een gezin...Maar wij hadden alles geprobeerd  en wisten niet meer hoe we verder moesten. Ook het regulier onderwijs bleek een moeilijk te volgen koers voor haar. 
De nieuwe school was een schot in de roos, ze gaat terug graag naar school en leert veel bij, al is het dan op haar tempo. De weekends waren in het begin wat wennen maar na een tijdje ging het vlot. Of toch niet zo vlot als we gehoopt hadden?

En toen liep het niet meer. Terug een diepe down. Een onzichtbare grens tussen haar en ons, waar we niet meer door geraken. 
En wij weten het niet meer. Wij kunnen het niet meer. Mijn moederhart waakt ook over de rest van het gezin en heeft haar zo aan het randje van ons gezin geplaatst.

Wij hebben besloten om de pleegzorg te stoppen. We hebben alles gegeven wat we konden. Maar nu kunnen we (even?) niet meer.
We houden nog van haar, ja. Maar weten niet meer hoe het over te brengen op haar. 
Ons ideaalbeeld ligt daar zo'n beetje in duigen.
Mijn schuldgevoel is torenhoog. 
Het gevoel dat ik gefaald heb ook.

Toch weet ik dat we de juiste beslissing genomen hebben. 
Voor mezelf. 
Voor onszelf. 
Voor ons gezin.

Maar voor haar? Misschien op korte termijn, maar op lange, daar kan ik mezelf niet van overtuigen.

Sorry lieve K., wij houden van je en we weten dat jij ook van ons houdt. We hopen dat er een dag komt waarop we dat terug kunnen laten voelen aan elkaar.