GASTBLOGGER Zeemeerteufen: 'Dag van de Jeugdbeweging'

Dag van de Jeugdbeweging.

2016-10-21

Die ochtend in onze badkamer:

- "Papa, waar is mijn uniformpull en mijn das?"

- "Ik heb nog een blauwe broek nodig"

Ahja, het is vandaag Dag van de Jeugdbeweging, en dan willen mijn welpen graag in uniform naar school.

Het gesprek aan tafel gaat over de scouts, wie van hun klas ook in uniform zal komen, wat ze morgen in de scouts gaan doen en de verschillen tussen landscouts en seascouts (waar de jongens inzitten).

- "Mama was in de landscouts hé!"

Ja, mama was in de landscouts in De Panne, van kapoen tot leiding, het hele traject. En ja, toen we liefjes werden, kwam ik op zondag wel eens meehelpen als leiding bij de kapoenen. En daarna ging ik mee op kamp om te koken.

Mijn gedachten dwalen af naar die periode in mijn leven.

De bar van de Kwinte, het scoutsdomein,  was de vaste afspraakplaats  voor onze lokale vriendengroep op vrijdagavond. De leiding maakte er ook steevast hun planning voor het komende weekend.

Op zo een vrijdagavond overhaalde Bene mij om eens mee te gaan op districtsactiviteit. Voor ik het wist was ik half-vaste hulp voor activiteiten van district De Kelle en gouw Noordzee. De herinneringen aan Sompompi, het gouwweekend voor leiding, staan nog levendig in mijn geheugen gegrift.

Mijn gedachten dwalen verder af naar mijn vriendschap met Bene. Hoe we van buren naar zeer dichte vrienden evolueerden. Welke leuke momenten we samen beleefden in De Krab, in Leuven en in de scouts. Hoe de vriendschap stilletjes verwaterde en we wat uit elkaar groeiden.

Ik ga in mijn kamer op zoek naar mijn das van gouw Noordzee. Na lang zoeken (en wat hulp van Mieke) vind ik hem.

Vandaag draag ik mijn scoutsdas om te gaan werken.

Omdat ik scouting de max vind en het leuk vind dat mijn kinderen dat ook vinden.

Als herinnering aan Bene en als ode aan onze vriendschap.

Over kliffen, rotsen en keitjes.

Blokkentoren van papa

Een blanco zondag in onze agenda. Geen activiteiten van de kinderen of van ons, geen zieke kinderen in huis. Eindelijk nog eens tijd voor een wandeling. De zon kregen we er zomaar bij. 

Een uurtje rijden, wandelschoenen aan en om 10u waren we op pad. We wandelden van Audresselles in noordelijke richting naar Cape Griz  Nez, langs de GR 120. Nog voor we op pad waren laadden de jongens al wat stenen in hun rugzak, die ze vonden op het keienstrand. Gelukkig verlieten we het strand en volgden het pad boven op de kliffen. Die rugzakken gingen anders loodzwaar zijn. Zon, zicht op de kliffen, op de zee en een heiig zicht op de White cliffs of Dover. Een paadje dat zich slingerde volgens de vorm van de kliffen. Dalend tot aan een strandje en dan weer stijgend, glooiend door kleine valleitjes met houten bruggetjes. 
We genoten. Ik genoot. Alle stress van de voorbije weken viel van mijn schouders. Samen op pad zijn schept een band. Wandelen, stap voor stap vooruit, brengt rust. Zien hoe je kinderen minstens evenveel als jijzelf de natuurpracht bewonderen, maakt je hart warm. Zelfs kleine Siegert genoot vanop zijn plekje hoog op papa's rug.

Cap Griz Nez

Na een uur stappen was het even tijd voor pauze. Een koekje en een drankje om weer op krachten te komen. Er werden wat stenen uit de rugzak achtergelaten bij een mini-kapelletje. Die konden op de terugweg misschien terug opgepikt worden.

Dorst! 

Na de pauze kwam de vuurtoren van Cape Griz Nez in het zicht. Bij elke stap wat groter. Het pad gleed onder onze voeten voorbij. Opgelet, want soms was het pad ook echt weggegleden. Rechts houden was de boodschap! We zagen madeliefjes en paardenbloemen - waarom zeggen ze daar soms pisseblommen tegen mama? En paarse bloemetjes, veel paarse bloemetjes, en schapen, en suppers.

Eindelijk (volgens Hilke) kwamen we aan de vuurtoren. Een kleine teleurstelling bij Pjotr dat we er niet in konden. Vuurtorens zijn voor ons een beetje zoals kathedralen zijn voor pelgrims. Helaas zijn ze iets minder toegankelijk. Hij vuurde een hele resem waaroms af over vuurtorens en vuurtorenwachters. Papa gaf dan maar een een klein educatief intermezzo. We wandelden de bustoeristen voorbij en installeerden ons voor een picknick op het strand van Wissant. Siegert stak afwisselend sandwich en stenen in zijn mond, en maar lachen met zijn mopje. Torben en Pjotr vonden als echte avonturiers 'grotten' tussen de grote keien.

Tijd voor de terugweg. Had ik al verteld dat we al 6km gewandeld hadden? Hilke had het er wat lastig mee. We hadden haar een beetje op sleeptouw, samen met haar humeurtje. Zelfs 10.000 luchtballonnen konden haar niet opvrolijken. Een haai in de wolken dan weer wel. 
De kleuter op sleeptouw en de baby in de rugzak leverde Christopher wel een pijne voet op. Maar het ging wel hoor, gewoon even rusten. Een fruitje en een slokje water en we konden er weer tegenaan. Ondertussen was er wat wind opgekomen en schitterden de White cliffs of Dover in al hun glorie. Het laatste stuk van de wandeling ging weer wat vlotter. Ik nam de draagrugzak over van Christopher en hij nam de kleuter weer bij de hand.Torben sloot de wandeling af met de memorabele woorden 'ik zou dit nu nog wel eens kunnen wandelen'. En wij maakten ons de bedenking dat onze kinderen ons aan het inhalen zijn qua fitheid.

White cliffs of Dover

12,8 km op de teller. 
En het gevoel dat we met ons zessen alles aankunnen!

Was het nu Eifel of Eiffeltoren?

Een weekendje Parijs, met mijn liefste uiteraard, staat al lang op mijn verlanglijstje. Le Musée d'Orsay, Notre-Dame, een koffie in een bistro, kuieren langs de Seine en nog meer van dat. Cultuur, geschiedenis, gastronomie en wat romantiek.
Dat alles, kreeg ik als verjaardagsuitstapje van mijn liefste. Zo zie je maar, als je lang genoeg volhoudt, krijg je wat je wil. Ik kocht mij alvast een reisgids. Ging al eens op zoek naar een hotelletje.

En kreeg toen de geniale ingeving dat ik eigenlijk toch liever een weekendje in de natuur wou.Wandelen, voor de gelegenheid eens zonder kinderen Weg van alle drukte, tot rust komen, gewoon mijn liefste, mezelf en wat bossen. Geen files aan het museum, geen drukte om dat ene schilderij te zien, geen zoektocht naar het ideale restaurantje. Geen peperduur maar miniklein hotelkamertje.

En dat was ook goed voor mijn lief. Echt begrijpen zal hij me, zelfs na 15 jaar, waarschijnlijk niet. Maar voor een wandelweekendje tekent hij zeker. En dus gingen we naar de Eifel in Duitsland. Niet te ver rijden, maar toch al wat bos- en bergachtig. Een klein charmant hotelletje, met sauna, in een klein stadje, vlak aan de bossen.
We maakten een halte in Monschau - klein, pittoresk, smalle vallei, dun laagje sneeuw- waar we deden wat we altijd eerst doen op reis,  een wandelkaart kopen.
 Na een Duitse curryworst met frietjes gingen we op stap. We genoten 8,6 kilometer lang van de zon en de krakende sneeuw, van de bossen en de wandeling, van elkaar, van de rust, van de mopjes, van even geen ouder zijn maar liefjes, van wandelen zover als wij wilden.

Christopher verdiepte zich boven de kaart en stippelde de wandeling voor dag 2 uit. Van Gemünd naar Einruhr, langs de Eifelsteig (een meerdaagse wandeltocht door de Eifel), ruwweg geschat 20 km, daarna met de bus terug naar het hotel. Ik twijfelde even over die 20 km, maar besloot het twijfelen maar te laten voor wat het was. En zo gingen we op pad. Door het dorpje, langs de Ruhr, de bossen in. Het regende niet echt, maar droog kon je het nu ook weer niet noemen. De sneeuw plakte samen tot waterijs onder je voeten. De modder was gelukkig meestal nog redelijk bevrozen, toch in de voormiddag. Zo gingen we bergop. Mijn twijfel stak alweer de kop op. Mijn bekken houdt, na 4 zwangerschappen, niet van gladde en onstabiele ondergrond, bergop. Iets met spieren die het zo links en rechts en middenin nogal lastig hebben.

Maar na een blik op de kaart besloten we dat een kortere route ook mogelijk was en we gingen door. Ook in de grijze wolken is de Eifel mooi, een beetje sprookjesachtig. We wandelden door Vogelsang, tot 2005 een militair kamp van de Belgen, ondertussen wandelgebied. Maar enkel op de paden, want hier en daar zou nog wel eens een onontploft explosief kunnen liggen. Ruige natuur, beekjes, wat heide-achtig gebied, een lang-verlaten-kerkje, sporen van een hertje, flugroen mos, een stuwmeer. En we wandelden door. De kortere route lieten we links liggen.

Flash-back naar het verleden: het veldje waar ik als 12-jarige mijn eerste tentenkamp met de scouts doorbracht. Ik herkende het nog steeds, de oprit tussen de struiken en het WC-gebouwtje in het bosje. Tijd voor wat stoere scoutsverhalen tijdens het wandelen. En zo gingen we door, tot in Einruhr.
22 km op onze teller, dat hadden we niet meer gedaan sinds onze huwelijksreis in Schotland, 10 jaar geleden. Deugd dat dat deed.
De bus terug bleek niet te rijden op zaterdag. Dus dronken we maar een lekkere pils. Deugd dat deed. Gelukkig bood het hotel ook een shuttle-dienst aan.  En een voetbadje, met kruiden en zout. Deugd dat dat deed. En een sauna. Deugd dat dat deed.

Op zondag was het natte weer nog natter. En ondanks die sauna en dat voetbad had ik hier en daar precies een spierpijntje. Je hoort het al, veel wanderlust was er niet meer. Dus sloten wij ons weekendje af in Aachen. We ontdekten een leuke koffiebar/restaurant/cafe parsleyandfruits en gingen ons vergapen aan de Dom, een historisch heel belangrijke mikmak van een kerk met een imposante koepel voor het jaar 800, veel goud, glasramen en marmer.

30 kilometer genieten en een beetje zweet. 30 km liefjes zijn en elkaar plagen.
30 kilometer om mijn 33 jaar te vieren. ( dat hebben we niet zo goed berekend hé ;-))

10!

Vandaag vierde ik 10 jaar 'mama zijn'.
Ik vierde het met opstaan om 6u om mijn liefste uit te zwaaien die op zakenreis naar Amerika vertrok. Met een eitje met spek bakken voor mijn jarige. En cakejes om in de klas uit te delen. Met tussendoor wat opruimen. Met kleintjes afzetten bij oma en opa om naar de veldloop van de jarige te gaan. Met zelf ook deel te nemen en 3 km te lopen ( dat was zeker meer dan 10 jaar geleden). Met een jarige troosten die niet zo goed gelopen had als hij had gewild.
Met spelletjes spelen met Hilke. Met een boekje lezen met Siegert. Met alle parels oprapen die kleine Siegert op de grond had uitgestrooid. Met Pjotr van zijn baskettoernooi ophalen.
Met vlug vlug iets anders aan doen om, samen met Opa en Oma, de jarige te gaan vieren in zijn favoriete resaturant. Met, tijdens het eten van een steak, ruzies te suzzen. En Siegert bij zijn broek vast te grijpen, die bijna uit zijn stoel klom.
Met alle 4 tegelijk in een pyama te krijgen. Met alle 4 een dikke nachtzoen te geven.

Die hoofdlamp is een supercadeau vindt hij.
Handig voor als je gaat kamperen.
Maar vooral om stiekem in je bed te lezen. 

Ik vierde mijn 10 jaar mama met mama zijn. Met veel geven...en genieten van de kleine momentjes.
Ik vierde Torben zijn 10 jaar. Al 10 jaar mijn ruwe bolster met het peperkoeken hartje.
Hij zei nog voor het slapengaan: "Ik zou wel altijd 10 jaar willen zijn. Dan ben je al wat groot, maar moet je toch nog niet teveel taakjes doen."
Zo ken ik hem, die zoon van mij.

Slaapwel jongen.
Geniet van je 10 jaar zijn.

Een wandelingetje - Oosthoekduinen De Panne

Zo bij de start van een nieuw jaar denkt een mens al eens na over wat hij dit in dat jaar wil doen.

Het is daarrond momenteel nogal druk in mijn hoofd met veel -onbeantwoorde- vragen. 

Maar 1 van de dingen die ik echt graag doe, waar ik bij tot rust kom en die ik dan ook nog eens met mijn liefste en de kinderen kan doen is wandelen. 

Vorig jaar wandelden we samen 239,9 km. Een groot deel daarvan (93,93 km) wandelden we tijdens onze zomervakantie in St-Luc, Zwitserland. Het gaf ons een echt een kick om te zien wat we samen met de kinderen aan konden. Hoe hoger hoe liever, hoe kleiner de paadjes hoe leuker. 

Dus ga ik ook in 2016 volop inzetten op wandelplezier. We gaan voor 250 km, maar eigenlijk vooral voor veel genieten.  

We hebben het geluk om in een prachtige streek te wonen om te wandelen. Bos, duinen, strand...het ligt bijna aan onze voordeur. Zijn we onze eigen duinen beu dan steken we de grens over voor meer nog duinen, nog meer strand. En anders vullen we onze picknickmand en rijden we wat verder: de brugse bossen, het heuvelland, het Zwin, het moeras rond St-Omer...het ligt allemaal niet zo heel ver. 

Naast wandelen brengt ook schrijven rust in mijn hoofd. Dus zal ik die twee dit jaar proberen te combineren. Een wandeling maken en er dan iets over schrijven. Klinkt goed hé? 

Oosthoekduinen - De Panne

Deze zondagmorgen zagen we de zon, en de regenwaarschuwing voor deze middag, dus trokken we onze wandelschoenen aan voor een wandeling. Of nee...zo gaat dat hier eigenlijk niet. Dus vroegen we de kinderen om zich klaar te maken om te gaan wandelen. De kinderen wilden niet gaan wandelen. Dat willen ze nooit...tot we aan het wandelen zijn. Dus kom op, maak jullie nu klaar. Siegert in zijn warme kleren wurmen, vergeet je trui niet aan te doen, doe je muts aan, waar zijn mijn wanten, Siegert van de trap plukken en zijn wantjes proberen aan te doen, iedereen klaar? Ja. Wacht, mama moet nog haar jas en sjaal en haar schoenen aan. Goed, klaar. 

We maakten een wandeling in de Oosthoekduinen en het Calmeynbos. Gekend terrein, ik speelde er vroeger elke zondag met de scouts. Ik kende er elk paadje, elke omgevallen boom, elk plekje om je te verstoppen. Met wat weemoed in het hart stelde ik vandaag vast dat één van de beste klimbomen er kaal en vermolmd bijstaat. 

De oudste zoon speelt er nu ook met de scouts...maar komt omheiningen en poortjes tegen. 

We zigzagden doorheen het gebied, langs alle plekjes uit mijn kindertijd. We werden getrakteerd op een mooie regenboog, zagen konijntjes wegspringen en een vijver als uit een sprookje. Ook het mos zorgde op veel plaatsen voor een sprookjesgevoel, en die paarse paddenstoel die Torben zag. 

Onderweg klommen de jongens in bomen, zwaaiden ze met stokken (en trok ik voortdurend mijn hoofd weg), en stellen honderd vragen aan hun papa over boogschieters en infanteristen. 

Torben, ook gekend als onze jutter, vond een gogo, een zandvormpje en nog wat andere plastiek brol. Hij komt steevast thuis met zijn zakken vol vondsten. 

Hilke glipte van papa's hand naar mama's hand en terug, genietend van een mooie paddenstoel of een klein vogeltje. Pjotr vond het wel jammer dat we die kabouters nooit zien, maar zagen we wat verder wel geen faun zeker! En Siegert die genoot vanop zijn plekje in de rugzak op papa's rug, enthousiast blaffend naar een kip (weet hij veel dat alleen honden blaffen). Ook een dutje doen gaat perfect, wiegend op het ritme van papa's pas. 

De wandeling eindigde een beetje nat, de voorspellingen klopten dan toch niet helemaal. Maar wij waren blij alvast een mooie wandeling gemaakt te hebben. De handjes en voetjes van Siegert waren, ondanks de vele laagjes kleren, ijsblokjes. Dus tegen de volgende wandeling zal ik nog een warmer alternatief moeten bedenken. 

We wandelden 6,13 km. Dat was maar een wandelingetje. 

Een kleintje, maar wel een fijntje.