Pjotr: "Mijn hartje klopt altijd mama."
Ik: "En daar ben ik blij om, mijn lieverd."
En toen legden we even een hand op elkaars hart en voelden hoe het klopt.
En daar ben ik écht blij om.
In de zusterschool van de kinderen is er een mama en papa die nooit meer hun hand op het hartje van hun driejarig dochtertje kunnen leggen. Het hartje klopt niet meer. Vandaag werd het meisje begraven.
Ik kon er niet bij zij, en wou dat ook niet echt, want ik ken die mensen niet.
Maar mijn gedachten waren toch bij hen. Bij hun pijn, die ik niet ten volle kan voelen. Hun verdriet dat, zelfs als ik het me gewoon probeer voor te stellen, onverdraaglijk lijkt.
Ik kan alleen maar gelukkig zijn dat het hier vanavond een drukke bende was, dat de living een puinhoop is en dat ik Pjotr zijn hartje kon voelen kloppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten