En dan sta je daar, met twee zieke kindjes. Niet eens heel ziek, maar ziek genoeg. De man die naar een opleiding moet.
Je wil niets liever dan gaan werken. Je moet ook gaan werken.
Maar wat doe je dan met die zieke kinderen?
Opvang en school zijn geen optie. Grootouders werken, tantes en nonkels werken. Dumpen bij de buren op leeftijd, dan kunnen zij ook goed ziek worden. Dan maar meenemen naar je werk, kunnen ze daar de boel op stelten en wie weet ook nog wat collega's besmetten?
Of wacht, de kinderopvang voor zieke kinderen van het ziekenfonds. Ja hoor. Als je maar voor 16u de vorige dag al had geweten dat ze ziek gingen zijn. En als je een doktersbriefje hebt...niet dat je voor een simpele buikgriep naar de dokter gaat...maar toch.
Niets van dat alles.
Je blijft thuis. Je belt je werk dat je echt niet kan komen wegens zieke kinderen. Je belooft het werk in te halen op maandag (waarop je eigenlijk al een afspraak had voor K., die je dan moest afzeggen). En je blijft thuis.
Begrijp me niet verkeerd. Een moeder wil niets liever dan voor haar zieke kinderen zorgen. Ze troosten, ze verzorgen, lekkere bouillon maken, samen boekjes kijken. Het is nog best gezellig zo een dagje thuis met zieke kinderen.
Maar deze moeder bleef net een jaar extra thuis ondermeer omdat ze teveel zieke kindjes had en dan telkens zou moeten thuisblijven van haar werk. Deze moeder werkt al maar halftijds en als ze dan nog eens een dag in de week thuis moet blijven, heeft ze alleen maar een groeiend takenlijstje.
Deze moeder wil niet de werknemer zijn die om de haverklap voor een of andere reden thuis blijft.
Naast een goede moeder wil deze moeder ook een goede werknemer zijn.
Maar moeder zijn ben je niet soms wel en soms niet. Je bent het altijd. 's Nachts en overdag. Thuis en op je werk. In je lijf, je hoofd en in je hart.
En soms...dan ben je jezelf even kwijt in dat moederlijf van jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten